Antybiotykowa profilaktyka okołozabiegowa jest jednym z ważnych elementów zapobiegania i ograniczania szerzenia się zakażeń szpitalnych. W niektórych zabiegach w zależności od klasyfikacji pola operacyjnego jest praktycznie niezbędna, zwłaszcza jeśli pacjent jest obarczony wieloma czynnikami ryzyka, zwiększającymi prawdopodobieństwo wystąpienia działania niepożądanego.
W IV wydaniu Kompendium farmakologii szerzej omówiono wszystkie podstawowe zagadnienia współczesnej farmakologii oraz w zwięzły sposób scharakteryzowano sposoby oddziaływania leków na procesy transmisji receptorowej i neuronalnej. Sprecyzowano także mechanizmy działania hormonów, neurohormonów i cytokin. Poszerzony rys historyczny umożliwia ogólne spojrzenie na kształtowanie się teorii działania leków i kierunków działań terapeutycznych. W celu przybliżenia zagadnień mechanizmów działania i farmakodynamiki leków w określonych jednostkach chorobowych opisy wielu grup leków poprzedzono omówieniem podstaw patofizjologicznych lub kliniczną charakterystyką procesów chorobowych, w których dana grupa leków znajduje zastosowanie.
Profilaktyka zakażeń związanych z opieką zdrowotną (ang. Healthcare-Associated Infections, HAI), obok właściwego rozpoznawania i leczenia, jest priorytetem wszystkich działań określanych ogólnie jako nadzór nad zakażeniami w warunkach szpitalnych i pozaszpitalnych. Zasady i poziomy profilaktyki powinny być jasno określone w dobrze przygotowanych, opartych na dowodach naukowych (EBM – Evidence Based Medicine) procedurach, zgodnych z rekomendacjami towarzystw naukowych i uwarunkowaniami prawnymi.
Leczenie ran w praktyce oznacza holistyczne podejście do pacjenta. Rozumiemy przez to, iż należy uwzględnić ocenę stanu ogólnego oraz ustalić przyczynę powstania rany, jej lokalizację i etap gojenia. Przy podejmowaniu procesu leczenia rany ważne jest, aby ustalić wszystkie czynniki, które mogą mieć negatywny wpływ na jej gojenie, np. choroby współistniejące (cukrzyca). Z myślą o chorych właśnie stworzona została nowoczesna koncepcja leczenia ran, której nieodzownym elementem są opatrunki specjalistyczne umożliwiające optymalne leczenie rany. Wspomagają i przyspieszają proces gojenia, przez co mają wpływ na poprawę kondycji ogólnej pacjenta, na stan psychiczny, a w efekcie i jakość życia.
Pielęgniarki w największym stopniu narażone są na ryzyko zakażeń wskutek zakłuć ostrym sprzętem medycznym. W Polsce brakuje jednak ujednoliconego modelu postępowania poekspozycyjnego, a istniejące przepisy nie zabezpieczają nas w pełni przed zakażeniem. Tymczasem dane szacunkowe mówią, że co roku dochodzi u nas do 37 tys. zakłuć ostrym sprzętem medycznym – to 100 dziennie! Czy to rzeczywista liczba, skoro nie ma mechanizmów pozwalających na precyzyjne monitorowanie takich niepożądanych zdarzeń?
W ostatnim czasie trafiła do naszej redakcji nowa pozycja Wydawnictwa PZWL. Tym bardziej z wielkim zainteresowaniem przystąpiliśmy do zapoznania się z jej treścią. W dzisiejszych czasach można zauważyć postępującą standaryzację zachowań wśród lekarzy. Większość procesów diagnostycznych, programów terapeutycznych itp. narzuca określone schematy wobec pacjenta i jego problemów.