Anatomia człowieka jest nauką podstawową zajmująca szczególne miejsce w wykształceniu medyka. Jest to przedmiot trudny, wymagający wiele pracy i wysiłku ale zarazem fascynujący i niezbędny w praktyce. Cytując prof. W. Łasińskiego z przedmowy do wydania XIII podręcznika Bochenka „Jak mawiał prof. Reicher, anatomii trzeba się uczyć całe życie, bo często tego, czego uczyliśmy się parę lat temu, już nie pamiętamy. Anatomia może być nauką samodzielną, może też być służebną dla innych dziedzin medycyny. Może więc istnieć bez kliniki, jednak nauki kliniczne bez niej się nie obejdą”. Mnogość literatury anatomicznej dostępnej obecnie na rynku z jednej strony ułatwia dostęp do wiedzy, z drugiej zaś uniemożliwia łatwe zestawienie najważniejszych faktów. „Pigułka wiedzy” powstała w oparciu o jeden z najznamienitszych podręczników anatomii Bochenka – Reichera, stanowi próbę usystematyzowania i zebrania najważniejszych zagadnień w jedną całość, stanowiąc tym samym cenne repetytorium dla studentów różnych kierunków medycznych.

Czytaj więcej

bedacmlodymlekarzem.pl przy współpracy z wydawnictwem PZWL przygotowało konkurs przeznaczony głównie dla studentów i stażystów, choć udział może wziąć każdy. Do wygrania podręczniki.

Czytaj więcej

W ostatnich nastąpił ogromny postęp wiedzy z zakresu biologii kości, mięśni i innych narządów związanych z powstawaniem osteoporozy prowadzącej do złamań. W zapomnienie idzie już kość rozumiana jako tkanka podporowa i osteoporoza jako jej schorzenie. Tradycyjny bowiem podział organizmu na: narząd ruchu, narząd wydzielania wewnętrznego, układ pokarmowy i centralny system nerwowy jest już dalece niewystarczający, gdyż każdy z tych narządów jest również organem wydzielania wewnętrznego.

Czytaj więcej

W przeciwieństwie do osteoporoz wtórnych, gdzie określona patologia wpływa degradująco na liczbę i jakość kości, osteoporoza pierwotna (OP) jest wynikiem procesu starzenia się tkanek i dodatkowego oddziaływania klinicznych czynników zwiększających ryzyko złamań (clinical risk factor, CRF). Wspólną cechą wszystkich osteoporoz jest zaburzenie przebudowy kości – nadmiar resorpcji i deficyt tworzenia, prowadzący do utraty masy/gęstości obniżającej jej wytrzymałość mechaniczną. Zwiększa to ryzyko złamania pod wpływem nieadekwatnego do skutku urazu („złamanie osteoporotyczne”, „złamanie niskoenergetyczne”), najczęściej porównywanego do upadku z pozycji stojącej. Po okresie wzrostu szkieletu do około 30. roku życia, po 20-letnim okresie jego konsolidacji, rozpoczyna się inwolucyjny proces osteopenizujący, najszybszy u kobiet po menopauzie i trwający do końca życia. Tempo tego procesu różni się znacznie u różnych ludzi. Warunkują to: obciążenie genetyczne, cechy konstytucjonalne ciała, styl życia, w tym głównie aktywność fizyczna, przebyte choroby, składające się na CRF. Tak jak w przypadku wszystkich procesów/chorób towarzyszących starzeniu się, ustalenie jednakowego dla wszystkich progu rozpoznania osteoporozy nie jest możliwe. Stąd stałe usiłowania znalezienia kryteriów, jakimi można by kierować się w codziennej praktyce, aby określić próg uzasadnionej i racjonalnej interwencji leczniczej, czyli zdecydować: kogo leczyć? co diagnozujemy, a co leczymy?

Czytaj więcej