Adaptowana aktywność fizyczna (APA – adapted physical activity) to interdyscyplinarna dziedzina wiedzy i działań praktycznych obejmująca m.in.:
· rehabilitację,
· wychowanie fizyczne,
· sport i rekreację
dla osób w każdym wieku charakteryzujących się indywidualnymi różnicami w strukturze i funkcji, które ograniczają lub sprawiają znaczne trudności w zakresie możliwości motorycznych.
Książka prezentuje:
· aktualną wiedzę dotyczącą APA,
· uwzględnia uwarunkowania prawne obowiązujące w Polsce,
· procedury oraz struktury organizacyjne obowiązujące w Polsce,
· sprawdzone i rekomendowane sposoby (dobre praktyki) postępowania umożliwiające ich do działań w praktyce fizjoterapeuty.
Podręcznik ma na celu przybliżenie fizjoterapeutom specyfiki pracy specjalistów z innych obszarów niż fizjoterapia, którzy świadczą usługi związane z aktywnością fizyczną oraz pokazanie płaszczyzny wspólnych działań.
Treści zawarte w publikacji są zgodne z Europejskimi Standardami Adaptowanej Aktywności Fizycznej.
Podręcznik jest adresowany do studentów kształcących się na kierunku fizjoterapia i praktykujących fizjoterapeutów, jak również dla nauczycieli wychowania fizycznego adaptownanego, specjalistów rekreacji terapeutycznej, trenerów i instruktorów w sporcie.
Prof. Dr hab. Zdzisławy Wrzosek z Katedry Fizjoterapii w Dysfunkcjach Narządu Ruchu Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu dzieli się swoją opinią na temat Adaptowanej aktywności fizycznej dla fizjoterapeutów, Ćwiczenia propriocepcji w rehabilitacji oraz Ortopedii Duttona.
W przeciwieństwie do osteoporoz wtórnych, gdzie określona patologia wpływa degradująco na liczbę i jakość kości, osteoporoza pierwotna (OP) jest wynikiem procesu starzenia się tkanek i dodatkowego oddziaływania klinicznych czynników zwiększających ryzyko złamań (clinical risk factor, CRF). Wspólną cechą wszystkich osteoporoz jest zaburzenie przebudowy kości – nadmiar resorpcji i deficyt tworzenia, prowadzący do utraty masy/gęstości obniżającej jej wytrzymałość mechaniczną. Zwiększa to ryzyko złamania pod wpływem nieadekwatnego do skutku urazu („złamanie osteoporotyczne”, „złamanie niskoenergetyczne”), najczęściej porównywanego do upadku z pozycji stojącej. Po okresie wzrostu szkieletu do około 30. roku życia, po 20-letnim okresie jego konsolidacji, rozpoczyna się inwolucyjny proces osteopenizujący, najszybszy u kobiet po menopauzie i trwający do końca życia. Tempo tego procesu różni się znacznie u różnych ludzi. Warunkują to: obciążenie genetyczne, cechy konstytucjonalne ciała, styl życia, w tym głównie aktywność fizyczna, przebyte choroby, składające się na CRF. Tak jak w przypadku wszystkich procesów/chorób towarzyszących starzeniu się, ustalenie jednakowego dla wszystkich progu rozpoznania osteoporozy nie jest możliwe. Stąd stałe usiłowania znalezienia kryteriów, jakimi można by kierować się w codziennej praktyce, aby określić próg uzasadnionej i racjonalnej interwencji leczniczej, czyli zdecydować: kogo leczyć? co diagnozujemy, a co leczymy?
Badania poziomu cukru we krwi i Wielki Test Wiedzy o Cukrzycy w ministerstwach – akcja w ramach kampanii „Ścigamy się z cukrzycą”
