Opisanie dziejów medycyny w Polsce jest niewątpliwie obarczone dużym ryzykiem, albowiem obiektywna ocena faktów, mitów lub przypuszczeń, obejmujących kilka wieków, jest niezwykle trudna, zwłaszcza że medycyna – jej funkcjonowanie i rozwój – w dużej mierze jest zależna od ciągle zmieniających się czynników gospodarczych, społecznych, politycznych i kulturowych. Ilustracją tej tezy może być diagnoza dotycząca sytemu funkcjonowania medycyny w Polsce i ocena stanu zdrowotnego społeczeństwa, jaką postawił Hugo Kołłątaj. Pisał on: „Prawdziwych doktorów, dobrych i szczęśliwych praktyków było u nas bardzo mało (...) w kraju tak rozległym, gdzie nie było żadnej publicznej szkoły dla aptekarzy, chirurgów i lekarzy (...). Dlatego Polska była ucieczką i schronieniem dla szarlatanów, empiryków i awanturników. Każdy kto chciał lub znalazł protekcję mógł być doktorem (...) leczył, zakładał aptekę i przepisywał medykamenty”. Słowa te, odnoszące się do stanu polskiej medycyny sprzed wieków, są i powinny być przestrogą dla naszej współczesności. Są one jednocześnie racją, dla której warto i trzeba podejmować się ryzykownych zadań, służących dobru człowieka. A takim zadaniem, ważnym i potrzebnym, jest opisanie dziejów medycyny w Polsce.
Ręce są istotnym „wektorem” przenoszenia infekcji w placówkach służby zdrowia, stąd przestrzeganie zasad higieny rąk przez personel medyczny to nadal podstawowy i bardzo skuteczny sposób ograniczania zakażeń. Najważniejszą, zaznaczoną w czasie zmianą jest uznanie samej dezynfekcji za podstawową metodę dekontaminacji skóry rąk pracowników opieki zdrowotnej z wyjątkiem sytuacji, kiedy ręce są wizualnie brudne lub istnieje wysokie prawdopodobieństwo zanieczyszczenia rąk przetrwalnikami bakterii.
Wywiad z prof. Andrzejem Kaweckim, zastępcą dyrektora ds. klinicznych Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie
Zapewnienie pacjentowi właściwej opieki medycznej wymaga stworzenia na podstawie dostępnych informacji czytelnego obrazu stanu jego zdrowia. Obraz ten może nie wykazać zaburzeń, ale może również uwidocznić predyspozycje do pewnych schorzeń, ujawnić określone nieprawidłowości, a także umożliwić rozpoznanie choroby i ocenę jej zaawansowania. Pełny obraz kliniczny ułatwia także podjęcie właściwych decyzji terapeutycznych, na podstawie spodziewanych skutków leczenia, pozwala śledzić przebieg choroby i efekty prowadzonej terapii.
Serdecznie zapraszamy do udziału w czwartej edycji Szkoły Polskiego Towarzystwa Endokrynologii i Diabetologii Dziecięcej, która organizowana jest cyklicznie co 2 lata przez Klinikę Endokrynologii Dzieci i Młodzieży w Krakowie.
Umiejętność adekwatnego komunikowania się z pacjentem jest uznawana za jedną z podstawowych kompetencji klinicznych lekarza. Udana komunikacja lekarz – pacjent jest niezbędna dla uzyskania dobrych wyników opieki zdrowotnej i pozytywnie wpływa na zrozumienie wskazówek lekarza przez pacjenta, jego satysfakcję oraz stosowanie się do zalecanego leczenia (Claramita i wsp. 2011; Kurtz, Silverman, Draper 2005).