62-letni mężczyzna, alkoholik, cierpiący na zdekompensowaną marskość wątroby (Cirrhosis hepatis decompensata) z encefalopatią, przyjęty do szpitala podczas ataku padaczki. Pacjent jest splątany, nieskoordynowany ruchowo, nie ma świadomości miejsca i czasu. W efekcie zaawansowanej fazy encefalopatii występują u niego częste ataki agresji, spotęgowane brakiem reakcji organizmu na większość leków uspokajających – podawany jest haloperidol. Chory odmawia współpracy z personelem medycznym, jest wulgarny, hałaśliwy, próbuje rękoczynów, w wyniku odwrócenia rytmu dobowego uniemożliwia innym pacjentom nocny wypoczynek.
Umiejętność adekwatnego komunikowania się z pacjentem jest uznawana za jedną z podstawowych kompetencji klinicznych lekarza. Udana komunikacja lekarz – pacjent jest niezbędna dla uzyskania dobrych wyników opieki zdrowotnej i pozytywnie wpływa na zrozumienie wskazówek lekarza przez pacjenta, jego satysfakcję oraz stosowanie się do zalecanego leczenia (Claramita i wsp. 2011; Kurtz, Silverman, Draper 2005).
Wywiad z Zuzanną Górską, studentką II roku kierunku lekarskiego na Uniwersytecie im. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie na Wydziale Medycznym Collegium Medicum.